Schmuck Adam (1904–1971), agrometeorolog, profesor Wyższej Szkoły Rolniczej we Wrocławiu. Ur. 29 I we Lwowie, był synem Wojciecha, tokarza lwowskich warsztatów kolejowych, i Anny z Czernych.
Po ukończeniu Państwowego Gimnazjum nr IX im. J. Kochanowskiego we Lwowie, S. studiował w l. 1924–8 na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Jana Kazimierza, specjalizując się w meteorologii. Podczas studiów uczestniczył w terenowych pomiarach geotermicznych i zajmował się frakcjonowaniem ropy naftowej w laboratorium Instytutu Geofizyki i Meteorologii. Tam też wykonał pracę dyplomową poświęconą wahaniom klimatycznym, ze szczególnym uwzględnieniem zmian temperatury powietrza, i został zastępcą asystenta (1929–30). Równocześnie był nauczycielem XI Państwowego Gimnazjum we Lwowie, a od września 1930 gimnazjum w Kołomyi. Doktoryzował się na Uniw. Jana Kazimierza w r. 1932 w zakresie geofizyki i meteorologii na podstawie dysertacji Wahania temperatury w Europie i północnej Afryce w latach 1910–1919 („Kosmos”, S.A, T. 53: 1928), napisanej pod kierunkiem Henryka Arctowskiego. Zagadnienia te przedstawiał wcześniej w r. 1927 na II Zjeździe Słowiańskich Geografów i Etnografów w Krakowie. Interesował się też krajoznawstwem, opracował monografię Kołomyi i okolic, z której ukazała się tylko pierwsza część dotycząca zagadnień gospodarczych („Czas. Geogr.” T. 16: 1936), druga opisująca m.in. warunki klimatyczne, oddana do druku w r. 1939, zaginęła podczas wojny. Opublikował również wspomnienia Z Pińska do Augustowa kajakiem (Lw. 1937), zawierające opisy Polesia i Pojezierza Augustowskiego, uzupełnione unikatowymi fotografiami tych terenów.
Podczas drugiej wojny światowej mieszkał S. w l. 1939–41 w Kołomyi, ucząc w sowieckiej szkole średniej. Następnie pracował kolejno jako rolnik na Lubelszczyźnie, księgowy we Lwowie i w browarze okocimskim. Po zakończeniu wojny został w Brzesku nauczycielem tamtejszego gimnazjum i dyrektorem Państwowego Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych.
W lutym 1946 S. przeniósł sie do Wrocławia, gdzie objął funkcję starszego asystenta., a pół roku później adiunkta w Katedrze Meteorologii i Klimatologii Uniw. Wrocł. Dn. 30 III 1950 habilitował się na podstawie rozprawy O parowaniu potencjalnym (Prace Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, S.B, Nr 25, Wr. 1949) i w r. 1951 został kierownikiem a zarazem organizatorem Katedry Meteorologii i Klimatologii Wydz. Melioracji Wodnych nowo utworzonej Wyższej Szkoły Rolniczej (WSR) we Wrocławiu, zachowując wykłady z meteorologii i klimatologii na uniwersytecie w niepełnym wymiarze godzin. Był prorektorem WSR w l. 1954–6 oraz prodziekanem Wydz. Melioracji Wodnych w l. 1953–4 i 1959–62. W r. 1954 został profesorem nadzwycz., w r. 1960 – zwycz.
Powojenne badania naukowe S-a dotyczyły zagadnień klimatologicznych i agroklimatologicznych. Założył liczne stacje doświadczalne we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku i stosował w nich własne metody pomiarów parowania z wolnej powierzchni wody. Obliczył też roczne i półroczne wielkości parowania dla obszaru całej Polski. Opierając się na istniejących już metodach Eugeniusza Romera i Władysława Gorczyńskiego opracował nową metodę wyodrębniania dzielnic klimatycznych: wprowadził pojęcie stopniodni i obliczył wg własnego wzoru wskaźnik opadowy, łącząc oba te elementy uzyskał regionalizację pluwiometryczną Polski. Ponadto opracował nową metodę charakterystyki posuch atmosferycznych, umożliwiającą ich szybką klasyfikację, a także ustalenie czasu i skutków ich trwania. Wiele prac poświęcił klimatologii regionalnej, zwłaszcza Sudetów, formułując wnioski dotyczące rolniczego i leśnego ich zagospodarowania, a także województwa wrocławskiego i samego Wrocławia (m.in. zajmował się wpływem wielkiego miasta na opady atmosferyczne). Ogółem opublikował ok. stu prac, w tym kilka podręczników, m.in.: Zarys klimatologii Polski (W. 1959), jedyne dotąd opracowanie klimatu Polski i jego rejonizacji, Meteorologia i klimatologia dla WSR (W. 1969), czy kilkakrotnie wznawiany Zarys hydrometeorologii (Wyd. 1, W. 1954).
S. był w r. 1947 członkiem założycielem Polskiego Tow. Meteorologiczno-Hydrologicznego (przekształconego w r. 1966 w Polskie Tow. Geofizyczne) i współorganizatorem jego Wrocławskiego Oddziału (1948), sekretarzem Towarzystwa, a następnie aż do śmierci zastępcą przewodniczącego. Współpracował z PAN jako członek Komisji Klimatologicznej, Komitetu Zagospodarowania Ziem Górskich i Komitetu Gospodarki Wodnej przy Prezydium PAN. Wchodził w skład Rad Naukowych przy Centralnym Urzędzie Gospodarki Wodnej, Instytutu Biologii Stosowanej, a także Rady Naukowo-Technicznej przy ministrze rolnictwa z ramienia komisji ds. melioracji i użytków zielonych. Był od 8 XI 1956 członkiem Wrocławskiego Tow. Naukowego (Wydz. IV Nauk Matematycznych i Przyrodniczych), członkiem Polskiego Tow. Geograficznego, członkiem Instytutu Śląskiego w Opolu. Mimo długotrwałej choroby pracował do ostatnich dni życia. Zmarł 20 IV 1971 we Wrocławiu i tam został pochowany na cmentarzu parafialnym na Sępolnie (pole 3). S. był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Marią z Mirowskich (1907–1990) miał S. córki: Helenę Wiesławę (ur. 1932), zamężną Dobrucką, geologa, i Barbarę (ur. 1937), zamężną Marszałek, geografa.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1978 I; Uczeni wrocławscy (1945–1979), Wr. 1980 s. 371–2; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1945–1985, Wr. 1989 II; – Hanik J., Dzieje meteorologii i obserwacji meteorologicznych w Galicji od XVIII do XX wieku. Wr. 1972; Moroz P., Żuławiński J., Akademia Rolnicza we Wrocławiu 1945–1991. Zarys historyczny, Wr. 1991 s. 81; Sprawozdania Wrocławskiego Tow. Naukowego, S. B, Z. 26: 1971 s. 4; Uniwersytet Wrocławski w latach 1945–1955, Wr. 1959 II 99; Wydział Melioracji Wodnych Akademii Rolniczej we Wrocławiu 1950–1990, Wr. 1990 s. 6, 13, 51–2, 93, 95–6 (fot. zbiorowa), 98–9, 116–17 (fot.), 166–7; – Skład Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie za l. 1928/29 i 1929/30; – Wspomnienia pośmiertne: „Prace Obserwatorium meteorologii i klimatologii Uniwersytetu Wrocławskiego” 1963 nr 18 [Wr. 1973] s. 13–17 (A. Kosiba, fot.), „Przegl. Geofizyczny” R. 16: 1971 z. 3 s. 259–64 (S. Zych, fot., bibliogr.); – „Słowo Pol.” 1971 nr 94 (nekrologi); – Arch. PAN: Zespół Minerwa; Informacje córki, Barbary Marszałek z Wr.
Stanisław Sroka